„Znakomita powieściopisarka polska i jedna z najciekawszych pisarek europejskich” – tak Antoni Słonimski pisał o Zofii Nałkowskiej. Debiutowała jeszcze w okresie Młodej Polski i jej wczesna proza w dużej mierze odzwierciedlała problemy i styl tamtej epoki (m.in. powieści „Książę”, „Narcyz”). Jednak najważniejsza część jej twórczości przypada na lata dwudziestolecia międzywojennego. To wtedy pisarka wykształciła własną odmianę prozy psychologiczno-społecznej, w której łączyła obserwację różnych środowisk społecznych z wnikliwą analizą ludzkich charakterów i zindywidualizowaną refleksją na tematy moralne i polityczne. To wszystko w połączeniu z kunsztownym stylem pisarskim sprawiło o atrakcyjności dzieł Nałkowskiej. Do najbardziej znanych utworów pisarki należą „Romans Teresy Hennert”, „Niedobra miłość” i „Granica”. Za tę ostatnią książkę została uhonorowana Państwową Nagrodą Literacką w 1935 roku. Nałkowska wykazywała się aktywnością na polu kulturalnym i społecznym, między innymi współtworzyła grupę literacką „Przedmieście”, brała udział w tworzeniu Związku Literatów Polskich, była członkiem Polskiej Akademii Literatury, brała udział w międzynarodowych kongresach i pracach belgijskiej Akademii Kobiet, po II wojnie światowej pracowała w Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich. 17 grudnia 2024 roku przypada 70. rocznica śmierci tej czołowej pisarki dwudziestolecia międzywojennego.
