Mieszko II Lambert, syn Bolesława Chrobrego i Emnildy, żył w latach 990–1034, a panował w okresie 1025–1034 r. Został koronowany na króla Polski w grudniu 1025 roku. W bieżącym roku przypada tysięczna rocznica tamtego wydarzenia.
W pierwszych latach panowania Mieszko II kontynuował politykę ojca organizując wyprawy do Saksonii przeciw cesarzowi Konradowi II. Ingerował w wewnętrzne sprawy Czech, zawarł sojusz z Węgrami, który miał stanowić osłonę przed Czechami i Niemcami. Matka zadbała o jego wykształcenie, nie odziedziczył jednak talentów politycznych po ojcu. Wskutek najazdu ze strony przyrodniego brata, księcia Bezpryma (1030, 1031), wspieranego przez Rusinów i Niemców, Polska straciła część swego terytorium, a insygnia królewskie na znak zależności od cesarza zostały odesłane na dwór cesarski.
Bezprym na krótko przejął rządy (został zamordowany w 1032 r.), skutkowało to osłabieniem władzy centralnej w Polsce, co wykorzystali sąsiedzi, organizując kolejne wyprawy: książę ruski Jarosław Mądry odebrał Grody Czerwieńskie, książę czeski Brzetysław spustoszył kraj i oderwał od Polski Morawy, zaś Milsko i Łużyce dostały się pod panowanie cesarza Konrada II. Po śmierci Bezpryma Mieszko II wrócił do kraju, ale zrzekł się tytułu królewskiego i oddał hołd cesarzowi. Jego ponowne panowanie zapoczątkowało pierwszy kryzys polityczny i gospodarczy państwa polskiego.
