W życiu imał się różnych zajęć. Pracował jako chronometrażysta, ekonomista, kierownik administracyjny biura, a nawet ekspedient w sklepie. Ale do historii przeszedł jako wybitny polski poeta. Zbigniew Herbert, bo o nim mowa, urodził się w 1924 roku i pierwsze 20 lat życia spędził we Lwowie. Podczas wojennej zawieruchy przed wkroczeniem Armii Czerwonej do Lwowa opuścił na zawsze rodzinne miasto. Debiutował jako poeta w 1950 roku trzema wierszami (Napis, Pożegnanie września oraz Notes) opublikowanymi na łamach tygodnika „Dziś i Jutro”. W swoim dorobku ma dziewięć tomów wierszy: Struna światła (1956), Hermes, pies i gwiazda (1957), Studium przedmiotu (1961), Napis (1969), Pan Cogito (1974), Raport z oblężonego Miasta (1983), Elegia na odejście (1990), Rovigo (1992), Epilog burzy (1998). Jest również autorem książek eseistycznych, sztuk scenicznych i słuchowisk radiowych. Jego twórczość odznacza się rozważaniami nad zagadnieniami moralnymi i kondycją współczesnego człowieka. Poeta łączy w niej egzystencjalną problematykę ze zmysłem ironii i humoru. Przez badaczy Herbert bywa określany jako przedstawiciel nowego XX-wiecznego klasycyzmu.
W 2000 roku powstał film dokumentalny poświęcony Herbertowi pt. „Obywatel poeta” w reżyserii Jerzego Zalewskiego. Od 2013 roku z kolei przyznawana jest Międzynarodowa Nagroda Literacka im. Zbigniewa Herberta za całokształt twórczości, której celem jest wyróżnianie na polu literatury światowej wybitnych dokonań artystycznych i intelektualnych, nawiązujących do świata wartości, wokół których grawitowała twórczość Herberta. 29 października br. przypada 100. rocznica urodzin tego zasłużonego polskiego twórcy.
