Bawił, prowokował, skłaniał do refleksji. „Wylękniony bluźnierca” – tak w swojej książce biograficznej określił go Mariusz Urbanek. Julian Tuwim, o którym mowa, był jednym z czołowych przedstawicieli grupy poetyckiej Skamander. Przyszły autor „Kwiatów polskich” urodził się w 1894 roku w żydowskiej rodzinie mieszczańskiej w Łodzi. Po ukończeniu łódzkiego gimnazjum studiował prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim i swoje życie związał ze stolicą nowo odrodzonego państwa. Tuwim angażował się w życie kulturalne miasta. Był współzałożycielem kabaretu Pod Pikadorem, a także kierownikiem literackim kabaretów: Qui Pro Quo, Banda oraz Cyrulik Warszawskim. Publikował teksty między innymi na łamach pism „Skamander”, „Szpilki”, czy „Wiadomości Literackie”.
Poezja Tuwima wprowadziła do literatury polskiej nowe tony artystyczne. Skamandryta chętnie sięgał po języka potocznego, nie stroniąc od wulgaryzmów, trywializmów i elementów obyczajowej anegdoty. Twórczość autora „Czyhania na Boga” charakteryzowała się witalizmem, aktywizmem biologicznym, kultem powszedniego życia, współczuciem wobec rzeczywistości niższych warstw społecznych. Tuwim niewątpliwie przeszedł również do historii (podobnie jak żyjący w tym samym czasie Jan Brzechwa) jako autor poezji dla dzieci. „Lokomotywa”, „Słoń Trąbalski”, „Dyzio Marzyciel”, „Okulary”, „Abecadło” to tylko niektóre z licznych wierszy, które od pokoleń dzieci z radością czytają. Tuwim pozostawił po sobie także znaczną pracę przekładowa. Tłumaczył między innymi takich twórców jak Pasternak, Rimbaud, Horacy, Whitman. Dopełnieniem literackiego obrazu Tuwima są książki będące wyrazem jego pasji bibliofila i zbieracza ciekawostek obyczajowych, m.in. „Cicer cum caule, czyli groch z kapustą”.
13 września przypada 130. rocznica urodzin tego nietuzinkowego pisarza, którego bezsprzecznie można określić mianem wirtuoza słowa.
